Moeite met inschrijven

22 juni 2020

Op kantoor staat een whiteboard, waarop de aanmeldingen voor de verschillende trainingen die we vanuit NieuweKaders aanbieden staan uitgeschreven. Ons programma Identiteit Transitie Veerkracht wordt deze zomer twee keer aangeboden, Identiteit Werk Relevantie in oktober. Dat whiteboard heeft twee doelen: de visualisatie van de te halen doelen en het beginnen met afstemmen op - en verbinden met de deelnemers: namen beginnen te landen en onze gedachten over de groep krijgt al wat vorm.

 

Het aanmeldingsproces confronteert ons met een fenomeen waarover ik al wat langer aan het nadenken ben en dat ik ook bij mezelf herken. Namelijk de moeite die ik soms heb om definitief vast te leggen dat ik iets koop of ergens aan ga deelnemen. Altijd stel ik het boeken van een vakantie uit, als ik iets ‘online’ koop klik ik 100 x weg en wil ik nooit een vast account nemen of me verbinden aan een training opleiding kent vele aarzelingen. Ik merk deze moeite met vastleggen ook op bij de programma’s van NieuweKaders: veel mensen zijn enthousiast, zeggen dat ze willen deelnemen, maar het duurt vaak wat langer voordat de laatste stap, het invullen van het deelnemersformulier, is gezet en ik merk bij mezelf de neiging op om meer te doen dan ik gewend ben om mensen die stap te laten zetten. (het resultaat van de afgelopen 2 weken is bijna 20 nieuwe inschrijvingen voor drie van onze programma’s, dus we hebben zeker niet te klagen)

 

Deze waarneming refereert aan een van de thema’s van onze programma’s, namelijk de behoefte om ergens bij te horen en de behoefte om uniek te zijn. Het moeilijk kunnen zetten van de laatste stap staat misschien symbool voor de angst om te verbinden. Verbinden met een onbekende groep en een onbekend programma. Met het invullen van dat formulier verlies je de optie om het ‘gewoon’ niet te doen. Zeker ook omdat er een annulerings-regeling is met termijnen en mogelijke financiële consequenties. Misschien voelt dat als het inleveren van een te groot deel van de individuele keuzevrijheid. “Vrijheid is het recht alles te doen wat de wetten toestaan” schreef Montesquieu in 1748, waarmee hij bedoelde dat vrijheid niet betekent dat je alles kan doen wat je wilt. Je inschrijven is je ‘verbinden’ met een aantal regels met als gevolg dat je misschien, onbewust, de ‘illusie’ verliest dat je alles kan doen wat je wilt.

 

Op afstand, via social media of andere digitale contacten heb we misschien het gevoel van ongelimiteerde vrijheid of zelfs van, refererend aan de quote van Montesquieu maar ook aan de realiteit van de digitale wereld, enige ‘wetteloosheid’, maar hoe is dat in de realiteit van contact tussen mensen. Van de grenzen en kaders die daar, bewust en onbewust worden gehanteerd. En wat zijn die (nieuwe)kaders eigenlijk en hoe kunnen we daarmee spelen?

Op een ander level zie ik nog een ander aspect naar voren komen, dat te maken heeft met wat ik hierboven schreef over de onbekende groep en programma. Namelijk de vraag aan welke groep verbindt de potentiële deelnemer zich. Is dat een groep van gelijkgestemden en zit er iemand bij die hij/zij kent en biedt de groep of de mensen juist de herkenning en bevestiging van behoeftes en wensen of is het een groep van onbekenden met verschillende achtergronden en vragen. En wat betekent dat voor de deelnemers: hoe verhouden zij zich tot die overeenkomsten en verschillen en welke plek en rol neemt ieder in zo’n groep in. Dit refereert enerzijds aan de behoefte om vrij te kunnen experimenteren maar anderzijds aan de behoefte aan herkenning en geborgenheid. En hoe gaat de deelnemer het geleerde beter toepassen in het dagelijkse werk en leven?

Zou de aarzeling over de groep waaraan de deelnemers zich gaan verbinden te maken hebben met de onbewuste fantasie over die groep en de daarbij behorende ambivalenties? En wat doet dat dan met het zelfbeeld en de inzichten over patronen en gedrag?

 

Op weer een ander level zien we momenteel dat de wereld door het Corona-virus in hoog tempo, bijna in paniek, een nieuwe set van regels en richtlijnen ontwikkelt. Deze regels en richtlijnen leiden voor veel ondernemers en werknemers tot onzekerheid over de toekomst, het omgaan met verlies en rouw. Dit kan leiden tot ‘externaliseren’: de onbewuste neiging om anderen aan het werk te zetten om jouw stappen te laten zetten. Staat mijn neiging om meer te willen doen daarvoor symbool?

In de programma’s van NieuweKaders werken we met de realiteit van zowel de verbinding als de autonomie, van de overeenkomsten en de verschillen, van het aanwezig zijn in het hier en nu en het reflecteren in jezelf: via kaders en grenzen, uitdagende programmaonderdelen, een ritmisch tijdschema met als doel het onderzoeken van jezelf en je handelen en de effecten daarvan op anderen in de vaak onbewuste processen die in het contact ontstaan. De realiteit is de groep die samen komt: met bekende en onbekende mensen, in werkelijkheid en online en in die realiteit ligt de uitdaging om te werken, te leren, je te verhouden tot – en het scheppen van kaders, te zien hoe het echt is, keuzes te maken, stappen te zetten en het geleerde te integreren in de dagelijkse werkelijkheid.

 

Doe je mee? Lees meer over onze programma’s, mail of bel ons via www.nieuwekaders.com

 

Marcel de Groen