I takes a lot…
Vandaag zag ik dit filmpje van een kunstproject in Berlijn, met Damien Rice en Cantus Domus. Zoals vaker met dit soort filmpjes zit ik binnen een minuut ingetogen te huilen. De tranen lopen als vanzelf over mijn gezicht en wat ik voel is niet zozeer verdriet als wel ontroering en een innerlijk appèl.
Ik versta in eerste instantie eigenlijk alleen maar dat eerste zinnetje: it takes a lot to know a man. En af en toe een woord: warrior, give, woman, live. Ik ga vrij snel denken en rationaliseren waar mijn emoties vandaan komen: “dat is de kracht van kunst, van muziek” en “wat een stem heeft die man” en “wat zegt hij nu? Wat hoor ik, wat betekent het?”. Maar dat is vermijding, dat weet ik, van wat er ook met me gebeurt.
It takes a lot to live, to ask for help
To be yourself, to know and love what you live with
It takes a lot to breathe, to touch, to feel
The slow reveal of what another body needs
It takes a lot… een man te zijn, een vrouw te zijn, te geven, te leven.
Kost het inderdaad zoveel en zijn mijn emoties gegrond in een innerlijke zoektocht om mezelf volledig te accepteren en dat te laten zien?
What are you so afraid to lose?
What is it you're thinking that will happen if you do?
What are you so afraid to lose?
Een man op zijn knieën voor het leven, om zijn angsten te overwinnen zodat hij kan leven met anderen in het volle bewustzijn van wie hij is. Het koor er omheen. One-2-one èn in de groep. Ieder brengt wat hij/zij/hen kan brengen en te brengen heeft. No man is an Island.
Ik denk aan mijn eigen zoektocht, mijn angsten, mijn verlangens, mijn overwinningen, mijn overgaven en ik zie opnieuw waar ik nu sta. Hier ben ik nu. Goed genoeg en ook nog vol verlangen. Het verlangen om voluit te leven, met alles wat er is, de rijkdom en de tekorten. Als mens, man, vader, opa, coach, vriend, consultant, inspirator, collega en vele rollen meer.
Als ik de verbinding maak met mijn werk denk ik aan de rol die we nemen en krijgen in het werken met individuen en organisaties. Tijdens een cultuuronderzoek dat we onlangs uitvoerden, zagen we weer de waarde van het delen van ervaringen en gevoelens in het hier en nu. De inzichten die hierdoor ontstonden over de angst voor het persoonlijk falen en hoe dat leidde tot een moeite met delegeren. De betekenis daarvan voor de dynamiek in de organisatie waren behulpzaam voor het zetten van stappen en het maken van keuzes. Door een veilige context te bieden en zelfs even als bliksemafleider beschikbaar te zijn, kon en mocht dit er allemaal zijn. It takes a lot to be…
Om mensen en organisaties te begeleiden in hun zoektocht naar het vinden, tonen en leven van hun missie, binnen de grenzen van de kaders die er zijn, dat is wat voor mij telt. Altijd in relatie tot anderen: 1op1 en in groepen. Te begrijpen wat er gebeurt en waarom het gebeurt.
Ik kijk nog een keer naar het filmpje, zie weer andere dingen. Het meisje dat zo sereen ontvangt en opneemt. Ze is een spiegel voor mij waarop ik al mijn associaties, ervaringen en gevoelens kan projecteren.
Marcel de Groen