Stil staan
Stil staan
Met een Israëlische collega loop ik in de straten van Tel Aviv als ik hem vraag of hij mij meer wil vertellen over het verhaal van zijn familie. “Natuurlijk”, zegt hij en zonder dat we het afspreken staan we midden op straat stil en te midden van het straatgeraas vertelt hij mij het verhaal.
Zwijgen als oplossing
afgunst
“Gaan we ineens titels gebruiken? Wat is dat voor onzin!”
Ik zei het met een mengeling van sarcasme en stelligheid tegen mijn directeur.
Dat is dan jouw probleem
Hij was duidelijk geëmotioneerd. Verdrietig, aangeslagen en boos: op de wereld en op mij en de opstapeling van zijn boosheid kreeg ik over mij heen. We hadden net zo’n ontmoeting gehad waarin het niet lukte elkaar te bereiken en als klap op de vuurpijl voerden we een onmogelijk gesprek over wel of niet vaccineren en we stonden daarin pal tegenover elkaar. Zijn boosheid op de wereld had te maken met de gevoelens van uitsluiting en eenzaamheid die hij ervaart door zijn keuze om niet te vaccineren.
Fiksen - Helpen - Dienen
Hij kwam langs, mijn vriend. Hij had het moeilijk: relatieproblemen, werk wilde niet vlotten, algehele malaise. In zak en as. Ik kende dit van hem, wist dat hij soms dwaalde en zocht, maar niet wist wat hij moest vinden. Ik schonk een kop koffie, luisterde naar hem. Allerlei adviezen kwamen in mij op. Adviezen die ik al vaak had gegeven. Ik wilde hem een hart onder de riem steken, opbeuren, helpen. Ik was ook geïrriteerd; weer dit verhaal en wist even niet meer wat nu behulpzaam zou zijn.
Ha Poetin maar meegedaan met ons programma
Tijdens de afsluitende plenaire bijeenkomst van ons programma Identiteit Werk Relevantie zei een van de deelnemers: “We zijn deze dagen intensief met onszelf bezig geweest, maar als je ziet wat er gebeurt in de wereld en in Oekraïne, dan wordt het toch allemaal heel relatief”.
Gevoelige snaar
Druk, druk, druk na Coronatijd
Er schrijven zich nu niet zoveel mensen in voor onze programma's. In ieder geval minder dan we verwachtten en we zoeken antwoord op de vraag waarom dat zo is. Communiceren we niet goed of gebruiken we de verkeerde kanalen? Zijn de programma's die we aanbieden niet meer relevant?
Conformisme
“… En doordat mensen zo onzeker zijn is het conformisme groot: zo wil ik nooit worden. Want als je je vastlegt in iets wat je niet bent, raak je jezelf kwijt en haal je niet uit het leven wat eruit te halen valt.” Bas Heijne, interview Volkskrant magazine, zaterdag 27 maart 2021.
Mijn kado
Zij was mijn puberliefde. Ik was zeventien, onzeker en kreeg met haar verkering tijdens een schoolfeestje: wat betekende dat we aan het einde van dat feestje zoenden. Ik bedoel: zij begon mij te zoenen en ik liet het gebeuren. Zoenen was verkering. We hebben een jaar wat gehad. Eerst had ik grote twijfel, daarna werd ik iedere dag verliefder. Toen ging het uit. Zij maakte het uit.
Gebroken kado
Overdrijf je niet een beetje?
“Heb je pijn aan je rug?”, vraagt ze met een bezorgde en empathische blik. Ik heb een scheve rug en loop daardoor niet altijd goed recht. En er is altijd wel iemand die, ongetwijfeld goedbedoeld, mij deze vraag stelt, vaak op een moment dat ik er zelf niet mee bezig ben, ik er niet over nadenk en me beweeg zoals het voor mij normaal voelt. Dat vrije bewegen is door haar opmerking direct weg.
Onderzoekt, en gij zult....
Als 16-jarige kocht ik een bruine Peugeot toer/ racefiets: 27 inch wielen en mooi rank. Je ziet ze weer vaker tegenwoordig en ze zijn nu heel vintage. Deze fiets, die ik na lang sparen kon kopen en die ik zelf onderhield heb ik 4 ½ jaar gehad. Ik ging ermee op fietsvakanties naar de Ardennen, Frankrijk en Engeland, reed ermee naar school, feestjes, de kroeg en ’s nachts naar mijn vriendinnetje (en weer terug als ik niet kon blijven slapen). Ooit kocht ik er een nieuwe crank-stel voor, zonder spietjes en monteerde deze zelf met een oude waterpomptang en veel geduld.