Er schrijven zich nu niet zoveel mensen in voor onze programma's. In ieder geval minder dan we verwachtten en we zoeken antwoord op de vraag waarom dat zo is. Communiceren we niet goed of gebruiken we de verkeerde kanalen? Zijn de programma's die we aanbieden niet meer relevant?
“… En doordat mensen zo onzeker zijn is het conformisme groot: zo wil ik nooit worden. Want als je je vastlegt in iets wat je niet bent, raak je jezelf kwijt en haal je niet uit het leven wat eruit te halen valt.” Bas Heijne, interview Volkskrant magazine, zaterdag 27 maart 2021.
Zij was mijn puberliefde. Ik was zeventien, onzeker en kreeg met haar verkering tijdens een schoolfeestje: wat betekende dat we aan het einde van dat feestje zoenden. Ik bedoel: zij begon mij te zoenen en ik liet het gebeuren. Zoenen was verkering. We hebben een jaar wat gehad. Eerst had ik grote twijfel, daarna werd ik iedere dag verliefder. Toen ging het uit. Zij maakte het uit.
Gebroken kado
“Heb je pijn aan je rug?”, vraagt ze met een bezorgde en empathische blik. Ik heb een scheve rug en loop daardoor niet altijd goed recht. En er is altijd wel iemand die, ongetwijfeld goedbedoeld, mij deze vraag stelt, vaak op een moment dat ik er zelf niet mee bezig ben, ik er niet over nadenk en me beweeg zoals het voor mij normaal voelt. Dat vrije bewegen is door haar opmerking direct weg.
Als 16-jarige kocht ik een bruine Peugeot toer/ racefiets: 27 inch wielen en mooi rank. Je ziet ze weer vaker tegenwoordig en ze zijn nu heel vintage. Deze fiets, die ik na lang sparen kon kopen en die ik zelf onderhield heb ik 4 ½ jaar gehad. Ik ging ermee op fietsvakanties naar de Ardennen, Frankrijk en Engeland, reed ermee naar school, feestjes, de kroeg en ’s nachts naar mijn vriendinnetje (en weer terug als ik niet kon blijven slapen). Ooit kocht ik er een nieuwe crank-stel voor, zonder spietjes en monteerde deze zelf met een oude waterpomptang en veel geduld.
Vorige week organiseerden wij (Hilde en ik van NieuweKaders) een bijeenkomst voor de deelnemers van de leergroep. Live, in het park, volledig de RIVM-regels in acht nemend. Het was geweldig om weer iets te kunnen voelen van de dynamiek tussen mensen tijdens een live bijeenkomst.
I takes a lot…
Vandaag zag ik dit filmpje van een kunstproject in Berlijn, met Damien Rice en Cantus Domus. Zoals vaker met dit soort filmpjes zit ik binnen een minuut ingetogen te huilen. De tranen lopen als vanzelf over mijn gezicht en wat ik voel is niet zozeer verdriet als wel ontroering en een innerlijk appèl.
Heb jij het een beetje lekker vandaag op deze blue Monday?
Als je er niet voor wegloopt, vormen de onrust en de angst voor wat we niet kunnen begrijpen juist de weg naar het nieuwe begin, zegt pastor Jules Desmé. Dat is in deze crisistijd broodnodig.