Blijf in Rol

30 november 2017

Er zijn momenten in de coaching dat het erop aankomt. Vaak lukt dat goed (en soms ook niet: dan voelde ik het moment, maar durfde niet in te grijpen.) Het bewaken van de coach-relatie en het kennen van mijn eigen valkuilen zijn voor mij dan cruciaal. In een onlangs gevoerd coachgesprek kwam zo’n cruciaal moment naar voren. En, alhoewel dat spannend is, heb ik geïntervenieerd.

 

Onze afspraak was om 9 uur, de klant kwam van ver (ongeveer 1 ½ uur reizen) en 10 minuten te vroeg binnen. Er was wat ‘social-talk’, ook omdat het nog geen tijd was. Ik wilde net de verbinding naar het werk maken toen ze zei: “je zou een vriend kunnen zijn en ik zou hier de hele ochtend met je kunnen praten als een vriend, maar ik ben hier voor het werk. En jij bent hartstikke duur voor mij, dus ga maar praten, lever je waarde en zorg ervoor dat jij je geld waard bent.”

 

Ik voelde me verstikt

Ik moest even slikken, voelde me verstikt, er werd een appèl gedaan op het leveren van waarde op een manier die me het gevoel gaf dat ik tekort zou schieten. Ook werd het element geld ingebracht en dat ik te duur zou zijn. Ik werd hier verleid om in mijn valkuil (de angst dat ik tekort schiet en dan hard gaan werken om dat te compenseren) zou stappen. Ik voelde dat dit moment belangrijk was voor de aard van onze werkrelatie en de voortgang van de coaching.

 

Al enige tijd sluimerde dit onderwerp: met stekelige opmerkingen via de mail waarin ik bijvoorbeeld tot haar leraar werd gepromoveerd of met mailtjes waarin ze mij vroeg wat ik haar eigenlijk tijdens de volgende bijeenkomst wilde leren. Ik voelde ook angst om dit aan te gaan: bang voor verwijten, aanvallen, kritiek en/of afwijzing. Het is dubbel lastig want de klant doet een appèl op inhoud, je wilt daar ook in, maar moet het proces aangaan.

 

Ik nam heel even de tijd om mijn gedachten en gevoelens te ordenen en zei: “Wat gebeurt er nu.  Je brengt in dat ik mijn kosten moet waarmaken door jou iets te leren op een manier die niet bij mij en bij mijn rol past. Ik merk dat het me verlamt en ik heb het idee dat ik te kort zal schieten. Ik ervaar ook je gretigheid en je verlangen om te leren, maar speelt er missschien iets anders dat je dit zegt? ”

 

En toen kregen we contact over datgeen waarover het echt ging. Dat was niet makkelijk, wel leerzaam.